Zoutpannen+Mazara del Vallo

Vanmorgen mocht ik tot mijn grote verbazing – net als gisteren overigens – uitslapen van Erwin; de wekker ging om 8.45 uur ! Al naar het restaurant toelopend hadden we het erover om onze plannen voor vandaag met morgen te gaan ruilen. Het was namelijk nog steeds enorm winderig en flinke grijze wolken hingen boven de bergen. Gisterochtend was dit ook al zo en om dan naar het strand te gaan….

De plannen hebben we dus maar gewijzigd en dus gingen we vandaag naar de zoutpannen “hier in de omgeving”. Net buiten Trapani liggen er al zoutpannen, die onder beheer van het Wereld Natuur Fonds staan. Op verschillende plekken tot aan Marsala vind je de zoutpannen. De zoutpannen zijn al sinds de oudheid in gebruik. Hun economische belang beleefde een hoogtepunt in de 19e eeuw, toen het zout tot in Noorwegen werd geëxporteerd, De pannen waren zeer productief vanwege de lange zomers (vijf of zes maanden zon per jaar) en het feit dat de bodem ondoordringbaar is. De laatste 20 jaar wordt er minder geproduceerd. Vroeger leverden windmolens de benodigde energie voor de schroeven van Archimedes die het water van pan naar pan pompten, enkele ervan zijn gerestaureerd.

Bij Nubia vonden we een soort van Openluchtmuseum, geopend van september tot en met maart; nu zou het dus dicht zijn. Gelukkig waren er wel een aantal lui aan het werk in de pannen, zodat we naar het museum door konden rijden en alles op ons gemakkie zonder verdere bezoekers konden bekijken. Nou is “alles” een enorm groot woord, want zoveel viel er niet te bekijken. Wel konden we de molen nog in, waar je normaal toegang voor moet betalen. Scheelt weer een ijsje, zeggen we maar…..

Er was niet veel zout in de pannen te zien; alles stond nog vol met water. Waarschijnlijk is het nog te vroeg in het seizoen.

Vanuit Nubia zijn we verder langs de kust richting het zuiden gereden, naar Marsala. Onderweg kwamen we nog diverse zoutpannen tegen, waaronder die van Stagnone en die van Mozia (op het eilandje San Pantaleo). Bij Mozia zagen we 3 oude molens in de zoutpannen staan. Het leek wel op Kinderdijk….maar dan anders!

Marsala zelf (de basis voor de belangrijkste wijnstreek van Sicilië) viel behoorlijk tegen, zodat we alleen maar wat hebben geluncht in een bar aan het de zee. We hebben daar de Siciliaanse specialiteit Arancini (een soort van kroket gevuld met rijst en groente) hebben geproefd (errug lekker) en een calzone (ook een gevuld iets en errug lekker).

Van Marsala zijn we verder langs de kust richting Mazara del Vallo gereden. Op een gegeven moment konden we niet meer langs de kust, maar reden we dwars door de wijnvelden, ofwel de druivenranken. Wel logisch dat dit de belangrijkste wijnstreek van Sicilië is zeg; wat een druivenranken! In Mazara del Vallo hebben we de kathedraal van buitenaf bezichtigd en zijn vervolgens over het platteland terug richting Valderice gereden. Ook hier weer was het duidelijk dat deze streek belangrijk is voor het leveren van de wijn. Wél mag er wat aan de binnenwegen gedaan worden; deze zitten bij tijd en wijle vol met diepe kuilen, waar je óf voorzichtig doorheen moet rijden, óf voorzichtig langs moet rijden.

We hadden al besloten om vanavond in Erice te gaan eten, maar bij binnenkomst in onze hotelkamer (het was namelijk nog geen etenstijd (17:30 uur) troffen we het dagmenu op papier aan! Vanavond gaat het er dus toch van komen: we gaan avondeten in het restaurant van het hotel. Benieuwd wat het gaat worden.

O ja, het is vandaag Hemelvaartsdag, maar daar merk je hier totaal niets van. Ik weet wel dat toen ik 5 jaar terug in Amerika was, ook met Hemelvaartsdag, er ook daar niets van te merken was.

Morgen dus echt naar het strand !

PS: Gina, dat er meer gebouwen scheef staan dan alleen maar de Toren van Pisa, komt omdat Erwin een nieuwe manier van fotograferen heeft gevonden.