Monument Valley

Ons motel was weliswaar de laatste mogelijkheid om in de buurt van Kayenta te overnachten, maar we hebben er heerlijk geslapen! Opvallend was dat het hier ’s nachts behoorlijk koel kan worden, terwijl overdag het thermometertje toch goed z’n werk kan doen. We hadden zelfs een deken nodig. In het motel hebben we ook ontbeten, want wie weet valt dat ook ontzettend mee. En dat deed het. Erwin een ham/egg sandwich en ik een bacon/egg sandwicht; allebei met chips erbij…en dat voor het ontbijt. Het moet niet gekker worden. Ach, ’t is vakantie, dus laten we die chips ook maar opeten.

Rond 9 uur reden we bij het motel weg. (Ik zal nu geen plaats neerzetten, bang het weer fout te doen. Dank voor de oplettende lezer!!!!). Eerst nog even een lunch kopen bij de plaatselijke supermarkt, want we weten niet hoe de dag zal verlopen. Het is maar 21 mijl rijden naar Monument Valley vanuit Kayenta en de eerste rotsformaties komen al snel in zicht. Wat een prachtige weg erheen zeg. In Monument Valley zijn prachtige westerns opgenomen, onder andere met John Wayne. Voor 5 dollar pp mogen we het terrein op. We krijgen een stencil mee waarop wat aandachtspunten staat. Het punt dat ons het meest in het oog springt is dat je met laagassige auto’s beter niet zelf de valley rond kunt rijden. Onze Ford Focus is laagassig en we besluiten dit maar niet te gaan riskeren. Ook maar even informeren naar een guided tour.

Voor een flink aantal dollars wordt je 2 ½ uur door de valley rondgereden en je komt ook op plekken waar je met de eigen auto niet mag komen. Er wordt nog bijgezegd dat dit een populaire tour is (om ons over de streep te trekken?) maar wij hebben al besloten deze tour te gaan doen. We moeten alleen nog wel even wachten op minstens 2 andere mensen die ook deze tour willen doen. Die zijn met een kwartier gevonden en zo kunnen we afdalen met een open 4 wheel drive (Ford F150). Nog geen 5 minuten zitten we in de car of we zijn al blij dat we hier niet met onze ‘eigen’ auto rijden! Diepe kuilen en we hebben meelijden met al diegenen die hier in hun niet-SUV’s wel rijden. Samen met onze 4 medereizigers zwaaien we maar vriendelijk naar ze….hihi…

Op diverse plekken hebben we fotostops en van onze tourguide Brian, een Navajo jongen, krijgen we informatie over de rotsen en de manier van leven van de Navajo indianen. Ook zingt hij zelfs tot 3 keer toe een indianenlied. Erg bijzonder, met name de plekken waar hij dat deed. Een hele goede akoestiek, waar menig artiest wel een concertje zou willen geven. Op één van die plekken heeft Alanis Morrisette een videoclip opgenomen.

Inmiddels zitten we al op het terrein waar alleen maar de guided tours mogen komen en we krijgen het even flink te verduren in de auto. We moeten ons echt vasthouden aan de beugels die voor ons hangen (het lijkt wel een pretparkattractie!); we schudden van links naar rechts en komen regelmatig los van onze banken. Het is een geweldig avontuur.

Na iets meer dan 2 ½ uur zijn we weer bij het beginpunt. We besluiten onze vanmorgen gekochte lunch op te eten en daarna rijden we nog even door naar Mexican Hat in Utah (de derde staat van onze rondreis). Rare plaatsnaam, waarvan ik ook niet geloofde dat die bestond. Het plaatsje dankt zijn naam aan een rots, waarvan het lijkt alsof er een sombrero opligt. In Mexican Hat zijn we gekeerd en zijn we weer over de US-163 teruggereden naar Kayenta, onderweg nog enkele fotostops inlassend. De US-163 wordt niet voor niets de Scenic Road genoemd.

Iets over vieren waren we bij het hotel, wat we gisteren gereserveerd hebben. Gelukkig…de reservering is goed doorgekomen en we krijgen de sleutelkaart van onze kamer. Het hotel heeft een buitenzwembad en we besluiten nog even te gaan zwemmen. Kan gelijk al het rode stof van de autorit door Monument Valley van ons afspoelen. Daarna lekker douchen en weer naar de plaatselijke supermarkt (tegenover het hotel). We zijn praktisch door ons water en onze blikjes drinken heen en dat moet je toch niet hebben onderweg. Gelijk maar weer een lunch voor morgen ingeslagen.

We hebben gegeten bij de Blue Coffee Cup; een restaurant gerund door de locals. Erwin had een Navajo burger en ik heb een Navajo taco genomen. De taco was niet als de taco zoals wij die kennen, maar de Navajo taco is een platte koek van deeg waarop alle ingrediënten liggen (zoals wij die ook wel in de taco doen). We hebben ontzetten gesmuld voor erg weinig geld.

Morgen gaan we naar Page. Het is niet ver weg, maar onderweg willen we naar de Antilope Canyon. Het is nog afwachten of dat gaat lukken, aangezien de weersvoorspellingen voor morgen niet al te best zijn. Er wordt laat in de nacht/morgen flinke regen met onweer verwacht. Daarna zal het weer gaan opklaren en wordt het weer hetzelfde mooie weer als dat we tot nu hebben gehad.