Dag 11: Glaciar Viedma

Vanmorgen hadden we tot 10.40 uur ter vrije besteding, dus weer even net wat langer op bed gelegen. Simpel, maar lekker, gegeten en daarna onze dagrugzakken klaargemaakt. Vandaag gaan we namelijk een trekking over de gletsjer Viedma maken. We zijn door Mieke behoorlijk gewaarschuwd voor deze trekking: we moeten eerst zo’n 3 kwartier flink klauteren over enorme rotsblokken, daarna zullen we 1 ½ uur over de gletsjer trekken, en dan weer 3 kwartier terug klauteren. Alleen wanneer je denkt dit echt aan te kunnen, kun je meegaan. We moeten ook rekening houden met flinke kou en er wordt zelfs geadviseerd om evt. skikleding te huren, wanneer je te weinig bij je hebt.

Een aantal uit de groep besluit niet mee te gaan en dat is voor sommigen wellicht ook beter. Wij hebben besloten tóch mee te gaan, onder het motto “je kunt beter spijt hebben van de dingen die je hebt gedaan, dan spijt hebben van de dingen die je niet het gedaan”. Als ik halverwege zou denken “dit trek ik niet meer”, dan stop ik gewoon. Het is tenslotte vakantie!

Wij twijfelen nog of we een skibroek zullen gaan huren, maar besluiten – mede na wat in de groep te hebben geïnventariseerd – dat niet te doen. We hebben tenslotte allebei onze thermokleding bij ons, wat we onder onze kleding aantrekken. Daaroverheen een spijkerbroek en aan de bovenkant nog een gewoon t-shirt, een shirt met lange mouwen, m’n dikkere vest en dan nog een wind- en waterwerende jas. Tel daarbij op een sjaal, muts en handschoenen….dat moet toch voldoende wezen?

Om 10.40 uur lopen we naar het kantoor van de organisator van deze excursie, van waar we met een bus – met nog 4 andere mensen – naar het haventje Bahia Tunel, net buiten El Chaltén worden gebracht. Hier stappen we over een catamaran en varen ongeveer een uur over het Lago Viedma, het gletsjermeer. We varen langs diverse ijsschotsen en komen uiteindelijk vlakbij de in het meer uitstrekkende tong van de gletsjer. Wat immens groot zeg.

Daarna stopt de boot bij een rotsenwand: het avontuur gaat beginnen. De eerste hobbel genomen hebbende, vertelt de gids ons dat we onze rugzakken achter kunnen laten, want dat loopt veel prettiger. Daar staan wij dan met al de fourage en het drinken wat we moesten inslaan voor de tocht. Al moet ik wel zeggen, dat ik eigenlijk wel blij ben, dat de rugzakjes achter mogen blijven. Er kan hier geen hond komen, dus veilig staan ze wel en we hebben er niets waardevols inzitten. Mochten we behoefte aan water hebben, dan is dat wel voorhanden….de gletsjer!

Er moet inderdaad flink gestegen worden maar de organisatie staat op evt. moeilijke plekken om een extra hand aan te reiken en je te zeggen waar je je voeten neer moet zetten. Goed geregeld! Twee keer stoppen we om even op adem te komen en van het uitzicht te genieten. De gletsjer komt dichter en dichter bij en wordt groter en groter….

Dan stappen we de gletsjer op…een bijzonder moment. We krijgen allemaal spikes onder onze schoenen en het is even wennen om erop te lopen, maar na een duidelijke instructie leren we snel en loopt het alsof we niet anders gewend zijn. De uitzichten worden steeds mooier. In het begin lopen we nog over zwart ijs met veel steentjes erop (door wind en verschuiving van de sneeuw en de gletsjer), maar op een gegeven moment lopen we over het witte ijs. Ik kan het niet beschrijven hoe gewéldig dit is om mee te maken. We blijven het tegen elkaar zeggen en iedereen van onze groep die mee is, is net zo enthousiast! Hopelijk zullen de foto’s een beetje een idee kunnen gaan geven hoe het er was, maar ik vrees al dat dat niet zo zou zijn…. Gelukkig ligt dit moment in onze herinnering vastgelegd en dat is ook belangrijk!

Op bepaalde plaatsen zien we hoe mooi blauw het ijs is. Aan het eind van de heenweg legt onze gids nog het één en ander uit over deze gletsjer, die dus 70 km lang blijkt te zijn! Ongelooflijk…en wij waren al verbaasd van de lengte van deze gletsjer van hetgeen wij konden zien. Ook vertelde hij iets over de diverse soorten van ijs die je in de gletsjer hebt. Aan het eind van het verhaaltje vertelde de gids dat ons nog een verrassing te wachten stond. Wij hadden geen idee wat het kon zijn….

50 Stappen verder moesten we ons even omdraaien en daar, op een plek uit het ijs gebikt, stond een fles Tia Maria, met allemaal bekertjes gevuld met ijs. We kregen een Tia Maria on the rocks…hoe natuurlijk wil je het hebben. Hilarisch natuurlijk!! De terugweg zou een stuk makkelijker worden na het drinken van dit likeurtje…haha…

We liepen in 1 stuk over de gletsjer terug naar het rotsgedeelte, waar we ons weer konden ontdoen van de spikes. Hoe snel je went aan die dingen; het was nu weer even lastig zónder te lopen. Terug over de rosten ging een stuk eenvoudiger, door de flinke wind die daar ineens stond, maar ons een duwtje in de rug gaf.

Om 16.45 uur stapten we weer de boot op. Iedereen met een enorm voldaan gevoel en het idee dat we dit niet hadden willen missen. Op de boot kregen we zelfs nog een kopje koffie; dat was wel even lekker, als ook ons resterende eten wat we bij ons hadden. Na een klein uurtje varen, 20 minuten met de bus en 10 minuten lopen naar het hotel, kwamen we weer op onze kamer. Aangezien we zo laat nog hadden gegeten, besloten we om verder niet meer te eten, maar lekker op de kamer te blijven, douchen, rommelen en verslag tikken.

Spijt dat we meegegaan zijn hebben we totaal niet en koud hebben we het helemaal niet gehad. Een dag om nooit te vergeten…