Dag 6: naar Esquel

Vanmorgen mochten we gelukkig iets langer uitslapen dan gisteren. Om 7.30 uur moest de koffer in de lobby van het hotel staan en om 8.00 uur zou onze bus vertrekken. Daartussen hadden we gelukkig nog tijd om te ontbijten. De walvissen hebben zich weer laten zien, weliswaar op afstand, maar toch.

Vandaag was een reisdag: van Puerto Madryn naar Esquel, een rit van zo’n 680 km. Deze tijd hebben we nuttig gemaakt door de reisverslagen van de afgelopen dagen te tikken en de foto’s uit te zoeken. Toch wel handig zo’n mini notebookie én het voordeel van een groepsreis: je bent onderweg lekker bezig. Terwijl de hele bus op een gegeven een tukkie aan het doen was, waren wij nuttig bezig.

We hebben onderweg nog wel wat stops gemaakt:

- net buiten Puereto Madryn: bij het monumentje van Gauchito Antonio Gil.
Voor de Argentijnen is dit een nationale held. Nadat hij ooit iets misdaan had is hij daarvoor veroordeeld en heeft in de gevangenis gezeten. Kort gezet kwam het erop neer dat hij van de rijken had gestolen en dit aan de armen had gegeven. Nadat hij was vrijgekomen beging hij weer een (kleine) overtreding en werd hij opgepakt door de politie. Hij vroeg de politieman om hem vrij te laten. Als hij dat niet zou doen zou de politieman bij thuiskomst zijn zoontje doodziek aantreffen. Als de politieman Gauchito vrij zou laten zou er niets met zijn zoontje aan de hand zijn. De politieman vertrouwde het totaal niet en schoot Gauchito dood. Toen hij thuiskwam bleek zijn zoontje ernstig ziek te zijn. De politieman dacht aan het verhaal van Gauchito en geloofde toch wel dat er iets moest zijn. Hij bad tot Gauchito en vroeg hem om vergiffenis. Kort daarop is het zoontje weer volledig genezen.
De politieman heeft dit verhaal rond verteld en vervolgens is het verhaal het hele land doorgegaan. Sindsdien duiken er allerlei monumentjes op ter ere van Gauchito. Die monumentjes zien er erg bijzonder uit: het lijken wel vogelhuisjes….en alles in de rode kleur. Het is een legende waarvan niemand eigenlijk meer weet wat er van waar is en wat niet.

- Korte sanitaire stop bij een benzinestation bij Trelew, en tevens om evt. nog wat water te kopen.

- Koffiestop voor Las Plumas bij een hele oude benzinepomp. Was wel grappig: op de kalender in het shopje stond genoteerd wanneer wij als toeristen daar zouden komen. Onze buschauffeur heeft de volgende toeristen op 8 november alweer aangekondigd.

- Fotostop ergens onderweg om van het ruime landschap foto’s te kunnen maken.

-Korte sanitaire stop bij een benzinestation in Los Altares. Na deze korte stop zijn we 5 minuten hier vandaan gaan picknicken aan de Chubut rivier. We konden lekker in de schaduw zitten, want het is deze dagen erg warm in Patagonië, zo’n 25 graden! Daar hadden we niet op gerekend, want een korte broek en zomer hempie hebben we niet bij ons. Het is tenslotte lente hier.

- Na de lunch zijn we langs de weg afgezet om een stukje van 20 minuten te wandelen langs een gigantische rotsformatie. We voelden ons daar erg klein worden.

- De laatste stop was in Tecka: waar we weer even onze benen konden strekken, een sanitaire stop houden en evt. iets (koels) te drinken.

Vanaf hier was het nog ongeveer een uur naar Esquel. Inmiddels heeft het landschap zich vandaag erg veranderd: van een woestijnachtige omgeving, naar rotsachtig met roodkleurig zand (nu écht te vergelijken met Australië). En van het 1e zicht op het Andesgebergte (met nog besneeuwde toppen) naar groene weides en een iets meer bosachtige omgeving.

Nog wel leuk om te vertellen is dat we ons onderweg aan de Mate hebben gewaagd. Mate is de nationale drank van Argentinië en is een soort van Argentijnse thee, met sterke kruiden. Deze kruiden worden in een speciaal daarvoor te gebruiken beker/kommetje gedaan en hier wordt heet water op geschonken. De Argentijnen hebben dit altijd bij zich, met een thermosfles heet water. In de beker wordt een metalen rietje gestopt. Gebruik is dat je dit met elkaar drinkt. Dus als je een slokje hebt gedronken, geef je de beker door aan degene met wie je bent. Er wordt steeds weer nieuw heet water op geschonken. Carlos – onze chauffeur – heeft dit voor ons klaar gemaakt, op het moment dat de 2e chauffeur reed. Het proefde erg sterk. Erwin zei zelfs dat het leek alsof je een stukje zware shag in je mond stopte.

Esquel doet een beetje plattelands Amerikaans aan, met de rechte straten in blokken, laagbouw en de winkeltjes. We hebben besloten om vanavond niet met de groep mee te gaan eten, zodat we onze verslagen en foto’s op internet konden zetten. Bij de supermarkt hebben we ons avondeten (broodjes met kaas) gekocht en op onze hotelkamer opgegeten. Helaas bleek de internetverbinding in het hotel zo slecht te zijn, dat we zijn verhuisd naar een café waar er wel wifi was. Onder het genot van een lekkere Irish coffee (staat gewoon op de kaart hier) en een Italian coffee (staat niet op de kaart, maar als ik zie dat Amaretto wel op de kaart staat, vraag ik om een Irish coffee zonder whisky maar met Amaretto). We hebben er erg van gesmuld en hebben kunnen doen wat we wilden. Eerlijk gezegd wilden we dit verslag er ook nog op hebben, maar daar was het al te laat voor om nog te schrijven.

Rond 23:00 uur waren we terug in het hotel. Tijd om te gaan slapen….de wekker staat – net als vanochtend – op 6.50 uur.