Dag 21: Buenos Aires

Wat heerlijk zeg, om niet vroeg je bed uit te hoeven. Zeker als je het buiten ook nog hoort kletteren van de regen. Voor nu is dat wel even fijn, maar hopelijk wordt het straks droger. Blijkbaar denkt iedereen er zo over, want de meesten van de groep schuiven – net als ons – rond 9.00 uur aan de ontbijttafel aan en nemen rustig de tijd om te ontbijten.

Als we zo ver zijn, dat we op pad kunnen is het droog. Via de Av. de Mayo lopen we naar de Calle Florida. Deze lange voetgangersstraat is zonder enige twijfel de meest commerciële van de stad. Een ononderbroken opeenvolging van uitstalramen, winkelcentra en chique boetieks (merkkleding, leer, bont, juwelen…) waar welgestelde Portenos en toeristen altijd wel iets van hun gading vinden. Het is er voortdurend een drukte van jewelste en met een beetje geluk stoot je er zelfs op tangodansers. Dat hebben we de allereerste dag van onze vakantie in BA meegemaakt, maar vandaag laten de tangodansers zich helaas niet zien. Het regenachtige weer gooit roet in het eten … Wel zien gelukkig enkele mooie gebouwen uit de belle époque die e.e.a. goed maken.

Wij zijn hier enkel naartoe gelopen om in een galeria naar de topetage te gaan, waar vandaan we een prachtig uitzicht over de stad zouden hebben. De galeria is op zich al mooi, maar we besluiten de lift naar boven te pakken. Op de bovenste etage aangekomen, moest je nog met een trap de laatste paar etages beklimmen, is ons verteld. Wat ons niet is verteld, is dat de ‘mirador’ (uitzichtpunt) is gesloten als het slecht weer is. Nou ja, jammer dan; we hebben hierdoor wel even een tijdje de oude liften goed kunnen bekijken.

Buiten aangekomen blijkt het toch weer te regenen en hoe! Gelukkig hebben we onze regenjasjes aan en lopen verder de Calle Florida af. Onderweg storen we ons mateloos aan de vele (voornamelijk) mannetjes met de lokroep “cambio, cambio, casa di cambio”. Nee, we hoeven geen geld te wisselen!! Aangezien het weer harder begint te regenen, besluiten we eerst maar ergens een lekker bakkie te gaan drinken. Gelukkig is Argentinië een land met een oude koffietraditie en schenkt er een lekker bakkie!

Vervolgens lopen we Galerias Pacífico in. Deze winkelgalerij is een gewaagd ontwerp van twee architecten uit het einde van de 19e eeuw. De stijl is zuiver Europees. In 1989 werd dit commerciële en culturele centrum op de lijst van historische monumenten opgenomen. Het is de trots van de Portenos. Binnen zie je een prachtige koepel, versierd met neorealistische fresco’s van Berri, Spilimbergo en Castagnino uit 1946. Ondertussen werden er ook enkele recentere toegevoegd, onder meer van de hand van Josefina Robirosa.
Onze aandacht in deze Galeria werd in 1e instantie getrokken door de gigantisch grote rode kerstboom, waar we dus ook foto’s van maakten. Pas toen vielen ons de fresco’s boven de kerstboom op. Het valt ons tot nu toe tegen wat we aan kerst tegenkomen. Vandaag is eigenlijk pas voor het eerst. Dat wordt nog lastig om leuke kerstboomdecoratie(s) voor onze kerstboom thuis, the tree of remembrance, te kopen.

Het blijft maar regenen, maar we lopen toch nog maar even door. We zijn nu immers vlakbij Plaza San Martín. Een mooi groen parkje, omringd met jacaranda’s, enorme magnolia’s, ceders, palmbomen en gombomen. Rond het plein staan prachtige gebouwen die er erg Europees uitzien, uit het einde van de 20e eeuw. Iets meer naar het zuiden, in de richting van het station Retiro, kwamen we bij de voormalige Plaza Británica, dat na de Falklandoorlog door de Argentijnen is omgedoopt tot de Fuerza Aérea Argentina. Het plein mag dan wel zijn naam hebben verloren, aan de rand ervan staat nog steeds de Torre de los Ingleses, een identieke zij het iets kleinere versie van de Big Ben. We hoorden de klok twee uur slaan. Deze toren werd door de Engelsen aan Argentinië geschonken. Hij werd in 1910 ter plaatse opgetrokken ter ere van honderd jaar onafhankelijkheid.

Na ook nog even een kijkje in het station genomen te hebben, zijn we via de Av. Antártida Argentina naar de wijk Puerto Madero gelopen. Dit is een wijk gebouwd aan de haven van BA. Het stadsbestuur heeft miljoenen geïnvesteerd om van de oude dokkenwijk een leefbare buurt te maken. In de oude pakhuizen zitten allerlei prijzige restaurantjes. Langs de restaurants loopt een mooie boulevard, waar je zou kunnen flaneren. Nou, met dit regenachtige weer doen we dat maar niet. Inmiddels zijn we soaking wet, dus maken snel wat foto’s en lopen door naar de Puente de la Mujer: een voetgangersbrug van 160 m lang en 5 m breed. De brug is opgedeeld in drie stukken: twee vaste delen op de twee oevers van het dok en een bewegend deel dat rond een conische zuil van wit beton draait zodat schepen in minder dan 2 minuten de brug kunnen passeren. Het centrale deel steunt op een stalen pijler met een cementen opzet die 30 m hoog is. De opzet staat schuin en de kabels die het draaiende deel dragen, zijn eraan vastgemaakt. Ook hier maar even een snel kiekje en weer verder!

Via de Plaza de Mayo lopen we weer richting hotel. Op het Plaza de Mayo houden we even halt om de wekelijkse demonstratie van de dwaze moeders te bekijken. Zij lopen iedere donderdag van 15.30 tot 16.00 uur rondjes over het Plaza de Mayo met een spandoek in hun handen om aandacht te vragen voor vermiste familieleden uit het militaire regime, de junta. Er liepen twee vrouwen vooraan met de bekende witte hoofddoekjes.

We wilden nog wat drinken in Café Tortoni: in 1858 gesticht door een Franse caféhouder. Het is het beroemdste grand café van BA. Aangezien er buiten al een rij wachtenden stond, zijn we maar doorgelopen naar ons hotel. We hebben een lekkere warme douche genomen om weer wat op te warmen. De jassen, schoenen en broeken hebben we met behulp van een föhn weer wat droog geföhnd.

O ja, nog een klein detail: we zijn er trouwens in geslaagd om 2 leuke dingetjes voor in onze kerstboom te kopen. Het zijn niet echte kerstballen, maar we maken er nog wel iets van om op te kunnen hangen.

Vanavond zijn we met een deel van de groep gaan eten bij El Querandí, een tent uit 1920, waar ook tangoshows worden gegeven. Na het eten begon de show, met muziek, zang en uiteraard dans….de tango. De geschiedenis van de tango werd door de show heen duidelijk in beeld gebracht en je zag goed de verschillen. Er waren ook twee zangers, waarvan er 1 sprekend op Charles Aznavour leek. Tijdens een muzikaal intermezzo werd ook een variant van Adios Nonino gespeeld. We kennen dat nummer allemaal van de traan van Máxima tijdens haar huwelijk. Nu kan ik me de impact voorstellen dat je vader niet aanwezig is bij je huwelijk en wat dat aan emoties losmaakt als er een nummer vanuit je thuisland wordt gespeeld. Er kan inmiddels ook gesproken worden over de traan van Mathilda….

Na de voorstelling, inmiddels was het al 0.00 uur, zijn we met z’n allen teruggelopen naar het hotel….