Dag 19: Canal de Beagle

Om 8.20 uur worden we bij het hotel opgepikt door een busje die ons naar de haven van Ushuaia brengt. Vandaag staat een boottochtje over het Beagle Canal en een bezoek aan de estancia Harberton op het programma. We gaan aan boord van een grote catamaran en kiezen een plekje op het upperdeck. Zodoende kunnen we gemakkelijk naar buiten om plaatjes te kunnen schieten.

De weergoden zijn ons vandaag niet welgezind, maar dat mag de pret niet drukken. In Patagonië is niets zo veranderlijk als het weer en ik moet zeggen, we zijn er inmiddels helemaal aan gewend geraakt. Niet verwonderlijk dat het Beagle Canal er grijs uitziet. De ene kant van het Beagle Canal is Argentijns rondgebied, de andere kant Chileens. In de stuurmanshut zien we dat de schipper op een display de grens voortdurend goed in de gaten blijft houden, het lijkt er net op alsof hij bezig is met een spelletje op de playstation. In de verte doemt plotseling de vuurtoren van Ushuaia op en dat betekent actie. Mensen maken zich klaar om zich in de nattigheid op het dek te begeven en camera’s worden in staat van paraatheid gebracht.

De vuurtoren van Ushuaia, Les Eclaireurs genaamd, is uiteraard de meest zuidelijk gelegen vuurtoren ter wereld. Vlakbij de vuurtoren liggen een paar piepkleine eilandjes, waar een kolonie alken en een groepje zeeleeuwen de dienst uitmaken. Je hoort de camera’s klikken …

We zoeken de warmte van het upperdeck weer op en passeren na zo’n drie kwartier het plaatsje Puerto Williams, gelegen aan de Chileense kant van het kanaal. Het is een klein plaatsje en bovendien is het buiten zo grijs en grauw dat de meesten er nauwelijks erg in hebben.

Een ander eiland doemt in de verte op. Dichtbij zien we een kaarsrechte kuststrook dat ons aan Engeland doet denken. Even verderop trotseren pinguïns de regen en kou. Er blijken ook 2 gastpinguïns te zijn: de Koningspinguïn. Deze pinguïn wordt hier nooit aangetroffen. Wellicht dat het twee jonkies zijn die de kolonie zijn kwijtgeraakt. Helaas zien we ze niet al te best, maar we hebben iets op beeld staan. Nadat we het pinguïneiland zijn gepasseerd legt de catamaran aan bij Harberton.

De estancia Harberton, langs het water van een inham die beschut is tegen de winden uit de Beagle Canal en omgeven door heuvels met gras, is de oudste estancia van Vuurland. Het domein is in 1886 opgericht door de anglicaanse dominee Thomas Bridges, de eerste Europeaan die zich in Vuurland vestigde. Op jonge leeftijd bestudeerde de dominee de taal van de Yamana, de indianen die hier woonden. Hij schreef zelfs een Yamana-woordenboek. De vervolgde indianen vonden op het domein een veilig onderkomen voor de mensenjagers.

Haberton is altijd in handen van de familie gebleven. De boerderij dreef voornamelijk op schapenteelt, maar vanaf 1992 schakelde men over op het toerisme. Vanzelfsprekend kregen we een rondleiding. In de boerderij valt nog een oude telefoon en radio te zien. Rondom de boerderij ligt een prachtige tuin met bloemen en planten uit Engeland, waaronder fuchsia’s. We hebben zelfs ook tulpen, narcissen én blauwe druifjes gezien. Daarna hebben we een kijkje genomen in de ernaast gelegen schuurtjes, waar schapen werden geschoren en houten bootjes werden gebouwd. Onze aandacht wordt vooral getrokken door de voertuigen die in één van de schuurtjes staan, een oude Triumph (auto), een oude tractor en een Willy-jeep. De rondleiding gaat vervolgens naar het kleine kerkhof bovenop de heuvel, waar graven van de familie Bridges en graven van indianen door elkaar heen liggen.

Na de rondleiding spoedde de groep zich naar het restaurant, want we hadden het behoorlijk koud gekregen. Met een prachtig uitzicht op de baai en dichtbij een warme houtkachel hebben we genoten van heerlijke empanada’s en een kop thee. Na de lunch hebben we een kijkje genomen in het Acatushun museum, waar skeletten van zeezoogdieren van het zuidelijk halfrond worden tentoongesteld. Als een dood zeezoogdier op de kust van Vuurland aanspoelt, haasten medewerkers van het museum zich naar de plek om het kadaver op te pikken. Het kadaver is veelal in goede staat, omdat de temperatuur van het zeewater altijd 4-6 graden Celsius is, een goede koelkast dus. De beenderen worden in een klein schuurtje gereinigd en genummerd en vervolgens in het museum tentoongesteld.

De bus staat klaar om ons naar Ushuaia te brengen. Op een gravel road rijden we door een prachtig bosgebied. Bij segunda Ensenada wordt onderweg nog een fotostop gemaakt. Een groep randgroep bevers heeft daar verschillende bomen kaalgevreten. Als we op een enorme vlakte zijn aangekomen, wordt ook een stop gemaakt bij een oude boom die circa 130 jaar alle elementen van de natuur heeft doorstaan. Goed is te zien dat de hevige winden duidelijk zijn sporen hebben achtergelaten. Deze boom wordt vaak gebruikt voor afbeeldingen van Patagonië op ansichtkaarten.

Als we op het asfalt van Rte 3 zijn aangekomen, besluit de buschauffeur om een kleine detour te maken. De bus klimt de berg op en spoedig zien we witte sneeuw. Bovenaan mogen we uit de bus om een kiekje te maken van het meer bij de paso Garibaldi, prachtig !

Daarna wordt het tijd om echt koers te zetten in Ushuaia. Spoedig keren we weer terug op bekend terrein, het is net alsof we weer thuiskomen …