Dag 17: naar Ushuaia

Na de toch wel lange busreis van gisteren stond de wekker vanmorgen op 8.30 uur….mooie tijd in een vakantie. Ineens ziet Erwin dat Sinterklaas ons ook in Argentinië heeft gevonden; we vinden beiden een chocoladeletter in onze schoen. En dat terwijl we er niet eens voor gezongen hebben. Na ons geweldig uitgebreide ontbijt….NOT (zie verslag van een aantal dagen terug)….werden we om 10:00 uur opgehaald door een transferbusje die ons naar het vliegveld zou brengen. Nu vertrekken we definitief uit El Calafate en zullen er niet meer terugkomen (deze reis).

Op het vliegveld aangekomen, zagen we dat het regeringsvliegtuig van de president er stond, maar helaas (of niet) hebben we de president niet gezien. Het inchecken voor onze vlucht naar Ushuaia – de zuidelijkste stad ter wereld – verliep weer voorspoedig. Vandaag vliegen we weer met Aerolíneas Argentinas, vluchtnr. AR1690, die om 12.10 uur gepland staat om te vertrekken. Na het inchecken hebben we nog een klein uur voordat we moeten boarden, dus kijken we nog wat winkeltjes. Daarna de persoonlijke- en handbagagecontrole. Het is heel raar: we merken niets van extra controles/beveiliging n.a.v. de gebeurtenissen in Parijs, vorige week. Daar merk je hier überhaupt weinig van. Ja, in de groep wordt er wel over gesproken, doordat de meesten van ons wel op internet kunnen en je erover leest, maar verder dus niets.

Om 11.40 uur mogen we boarden: het vliegtuig blijkt helemaal vol te zitten. De president is inmiddels ook gevlogen, want haar toestel zien we niet meer staan. Precies op tijd vertrekken we. Helaas zitten zowel Erwin als ik aan het gangpad, dus zien we niets van het landschap waar we overheen vliegen. Onderweg een kleine snack en 5 kwartier na het opstijgen zijn we alweer geland. Het was ook maar een afstand van zo’n 863 km. Onze bagage kwam als bijna laatste op de bagageband. De bus om ons naar het hotel te brengen stond ook al klaar: altijd handig!

Het was maar een ritje van 15 minuten dus al snel genoeg stonden we in ons hotel. Wij moesten als enigen nog wel even wachten op de sleutel, want ze waren nog niet klaar met schoonmaken van onze kamer. Toen dat wel zo was en we onze kamer inliepen, wisten we niet wat we zagen: een grote keuken, een woonkamer met eettafel, 3 (!!) slaapkamers (totaal 4 bedden) en een badkamer. Wij hebben nu ieder een walk-in-room, in plaats van een walk-in-closet! 

We kregen nog een briefing van Mieke over de dagen hier in Ushuaia en daarna zijn wij vrij om te gaan en staan waar we willen.

Ushuaia (betekent: baai naar het westen) werd in 1862 als protestantse missiepost gesticht door dominee Thomas Bridges, de eerste blanke die in de stad neerstreek. Het stadje kende een spectaculaire groei. In 1884 besloot de Argentijnse regering Ushuaia en Vuurland in te lijven. In ruil stelden ze Bridges een land naar keuze in Argentinië voor. Bridges koos Harberton als thuisbais. In 1886 liet hij zijn huis uit Ushuaia overkomen. De ‘Estancia Harberton’, de oudste van Vuurland, bestaat nog altijd en is volledig op het toerisme afgestemd. Deze estancia zullen wij – als het goed is – later nog gaan bezoeken.

Vanaf het hotel is het zo’n 20 minuten lopen naar het kleine – echte – centrum van de stad. Wij lopen via de baai en langs het havengebied naar het verste punt van het centrum. We zien hoe de stad in een dal ligt, omgeven door witbesneeuwde bergtoppen. Prachtig ligt het en uiteraard maken we de nodige foto’s. Het geeft toch ook wel een apart gevoel om in de zuidelijkste stad ter wereld te lopen. We moeten opletten dat we niet steeds opzij vallen, de wereld af….haha….

We besluiten naar het “Museo maritimo y del Presidio” te gaan. Dit museum is gevestigd in de voormalige gevangenis van de stad.
Door de bouw van een strafkolonie in 1902 wilden de Argentijnse autoriteiten deze zone bevolken, zoals dat eerder ook al in Guyana was gebeurd. De gezinnen van de dwangarbeiders mochten zich vlak in de buurt vestigen. Die hadden daar echter niet zo’n zin in en de resultaten waren ronduit teleurstellend. Lange tijd woonden er meer dwangarbeiders dan vrije mensen in de stad. De gevangenis is volgens het klassieke principe gebouw, met een centraal paviljoen, omringd door diverse vleugels. De taak van de dwangarbeiders bestond erin hout uit het bos te halen. Dat werd vervolgens over de rivier de rio Pipo of met een treintje getransporteerd. De meeste dwangarbeiders waren politieke gevangenen. Na 1947 werd de strafkolonie een belangrijke militaire basis die de aanwezigheid van Argentinië in deze streek duidelijk moest maken. Enkele boten vertrokken vanaf deze basis om mee te vechten in de Falklandoorlog.

Het museum is enerzijds een maritiem museum en anderzijds een museum wat de geschiedenis van het gebouw aangeeft. Dit is erg leuk gedaan. In één van de vleugels waren de cellen gerenoveerd en nu gevuld met allerlei documentatie. Daar stond ook een mooie ouderwetse letterbak, die me deed denken aan de drukkerij waar mijn vader vroeger werkte. Pap: ik het er een paar mooie foto’s van gemaakt! In een andere vleugel was het cellencomplex in z’n originele staat. We hebben hier best wel wat tijd doorgebracht…erg leuk om te zien. Het maritieme gedeelte hebben we eigenlijk niet bekeken.

Na dit museum zijn we een lekker bakkie koffie gaan drinken met wat lekkers erbij en daarna zijn we door de hoofdstraat gewandeld, San Martin. De gids die ons naar ons hotel bracht, vertelde dat de winkels tot 21.00 uur geopend waren, maar helaas was ze vergeten dat het vandaag zondag is en dus veel winkels dicht zijn.

Vervolgens hebben we San Martin afgewandeld en bij de supermarkt aan het eind van de straat wat inkopen gedaan voor de lunches de komende dagen. Daarna een lekker pizza gegeten, toevalligerwijs met de luitjes met wie wij ons huisje deelden in Torres del Paine.

Rond 23.00 uur waren we weer terug in hotel, waar we eerst nog maar even een klein wasje hebben gedaan. We verblijven hier tenslotte 3 nachten, dus tijd zat om de was gedroogd te krijgen.