Dag 14: naar Torres del Paine

4.40 uur….trrrrringggg……holy moly, wat een vroeg tijdstip voor de wekker. Gelukkig hebben we gisteravond de tassen al voor zover mogelijk ingepakt, zodat we nog net 5 minuten later de wekker konden zetten. Om 5.30 uur worden we door een grote bus opgehaald. Er zitten al een paar andere mensen in de bus en we zullen nog meer mensen gaan oppikken, tot de bus helemaal vol zit.

Vandaag gaan we naar Chili, naar het bekendste park van Chileens Patagonië: Torres del Paine.
Na 4 uur rijden komen we aan de grens van Argentinië met Chili. Leuk hoor, zo’n lokale kleine grensovergang: alles gaat er nog lekker primitief. Eerst moeten we een stempel halen voor in ons paspoort om Argentinië uit te reizen. Vervolgens weer allemaal de bus in en 5 minuten verder rijden naar de Chileense douane. Ondanks dat we dezelfde bus houden, moet alle bagage uit de bus en moet dit gecontroleerd gaan worden. Eerst een stempel in het paspoort om Chili in te reizen, plus nog een apart geprint documentje, dat we weer moeten inleveren bij het verlaten van Chili. Daarna gaat de bagage door de scanner. Als alle stappen doorlopen zijn, mag de bagage weer in de bus en krijgen we de gelegenheid om een sanitaire stop te houden bij de lokale cafetaria.

Na dit alles rijden we door en komen even later in het nationaal park Torres del Paine.
Torres del Paine is sinds 1959 beschermd als nationaal park. De diversiteit van landschappen – 242.000 ha steppe, wouden, bergen, meren, watervallen en gletsjers – en de rijkdom van fauna en flora hebben dit park met stip op nummer één gezet bij alle liefhebbers van trektochten en weidse ruimtes. Het is hier dat je bij stukjes en beetjes de ziel van het echte Patagonië ontdekt, zijn pracht, zijn isolement en zijn mysterie. Hier zou je ook de vijandigheid van Patagonië kunnen ervaren: windstoten, stormen en ijskoude nachten. Die eerste twee elementen maken mij niet zoveel uit – ik kom immers niet voor niets van Scheveningen – maar dat laatste hoop ik niet te ervaren.

In het park aangekomen maken we twee keer een fotostop. De ruimte die je hier hebt: zélfs nog ruimer dan in Argentinië. Voor ons in Nederland is dat ondenkbaar, dat je hier zo ver weg kunt kijken, zonder dat je uitzicht belemmerd wordt. Bij de 2e fotostop komt er een heuse storm opzetten. We hadden al gemerkt dat het erg hard waait, doordat bij de douane aan Chileense kant de bril van een reisgenoot van z’n neus werd gewaaid. Nou, dan moet het wel behoorlijk waaien! Bij deze fotostop konden we tegen de wind aanhangen.

We rijden nog een klein half uur en stoppen vervolgens om een wandelingetje te maken naar een uitzichtpunt over een meertje, Mirador Cuernos, waar vandaan we een goed zicht op de Torres zouden kunnen hebben. Helaas zijn de weergoden ons niet goed gezind, want het is erg bewolkt en zelfs zo nu en dan valt er een druppeltje regen. Desondanks is het uitzicht heel mooi. We lopen het pad verder en komen bij een waterval, Salto Grande. Op de één of andere manier doet me dit aan IJsland denken, ondanks de waterval niet zo heel groot is. Ongeveer een uur later zijn we weer bij de bus.

Om 14.30 uur worden we bij Hosteria Pehoé, afgezet om verplicht een uur pauze te houden. We bestellen een kopje thee en een uur later rijden we door naar onze ‘regufio’. Oorspronkelijk zouden we in deze refugio op slaapzalen van 6 personen liggen, maar dat blijkt kort voor onze reis veranderd te zijn. We krijgen 4-persoons huisjes tot onzer beschikking, waarin 2 slaapkamers zitten. Helemaal prima. Wel een shared bathroom, maar dat maakt niet uit. We krijgen het idee dat we op vakantie zijn bij Centerparks….haha….vakantie tijdens de vakantie!
We hebben nog een kleine 3 uur voordat we een briefing krijgen. Deze tijd heb ik weer nuttig besteed met het schrijven van mijn verslagen, onder gelijktijdig gezellig zitten kletsen met onze huisjesgenoten.

Om 19.30 uur gaan we met z’n allen eten in het restaurant van de refugio. Een 3-gangen maaltijd, wat ons erg lekker smaakt. Als het net donker is zoeken we allemaal ons huisje weer op om te gaan slapen. Buiten voelt het al koud aan….hopelijk voelen we dat niet als we in ons bed liggen, want het huisje is niet erg winddicht en geïsoleerd. Overal zie je kieren tussen de houten planken van het huisje. We zullen het wel merken vannacht…..